Kiedy mija świąteczne szaleństwo i noworoczny międzyczas, moja florystyczna dusza rwie się do wiosny. Trzeba mi koloru, świeżości i działania. Mimo że zima trzyma nas w mocnym uścisku, coraz dłuższe dni budzą w nas nadzieję na zbliżającą się wiosnę. Taka jest też moja zimowo-wiosenna kompozycja, łącząca zimowy chłód z oznakami nadchodzącej odrodzenia natury.

Centralnym punktem mojej kompozycji jest lodowe naczynie wykonane z zwykłej plastikowej doniczki, której powierzchnię najpierw pokryłam papierem, a następnie kilkoma warstwami wosku. To metafora zmarzniętej gleby, która z niecierpliwością oczekuje na pierwsze promienie wiosennego słońca. Zielono-żółte, bezlistne pędy derenia rozłogowego “Flaviramea”, pokryte woskiem, unoszą się w stronę nieba, pragnąc dotrzeć do pierwszych promieni słońca.

Pastelowe mini-gerberki zawsze wprowadzają mnie w dobry nastój, a mojej kompozycji nadają nutę radości i optymizmu. Delikatna lwia paszcza dodaje jej lekkości i finezji, dzięki czemu powstaje równowaga między siłą zimy a subtelnością nadchodzącej wiosny. Ostre kwiatostany niebieskiego mikołajka oraz zadziorna haworsja przypominają, że zima jeszcze trochę porządzi… Ale niezrażony zimową surowością, cebulowy śniedek mruga do słońca, prezentując swoje delikatne, lecz trwałe pąki.

W nawiązaniu do kształtu liści paproci, wykonałam kilka dekorów z sznurkodrutu, wykorzystując moją ulubioną technikę plecionkarską. Dodałam też craspedie, preparowane liście ruszczyka i kwiatostany aminka, które przywodzą na myśl łąkowe fragmenty zimowego krajobrazu – pozostałość po lecie.

Ta wertykalna kompozycja, z jej smukłymi elementami roślinnymi, przenosi nas w świat budzących się do życia roślin w jeszcze zimowym klimacie. To jakby mała oaza wypełniona nadzieją na nadchodzące cieplejsze dni, które przyniosą nam bujną roślinność.