Każda kwiatowa kompozycja wymaga użycia jakiegoś naczynia, które podkreśli jej styl i charakter. Jednak niektóre z tych naczyń są tak piękne i oryginalne, że trudno oderwać od nich wzrok, a kwiaty wydają się tylko dodatkiem do nich. Takie właśnie są donice tworzone przez Jonasa De Vestela, belgijskiego florystę, który połączył dwie pasje aby robić coś wyjątkowego!

Reklama

Christmasworld 2026 – największe targi dekoracji, florystyki i aranżacji sezonowych w Europie.
Frankfurt nad Menem • styczeń 2026

Jonas De Vestel jest florystą, ale interesuje się też pięknymi owadami. W ciągu kilku lat zebrał pokaźną kolekcję motyli z całego świata, które według niego “są po prostu idealne pod względem wzornictwa, kształtu, koloru i jakości”. Fascynacja entomologią zaprowadziła go jeszcze dalej. Dziś eksperymentuje ze skrzydłami chrząszczy z wyjątkowo urodziwego gatunku sternocera aequisignata. Ich pancerz charakteryzuje się pięknym, metalicznie błyszczącym, zielonym lub złoto-zielonym kolorem przechodzącym w błękit. Chrząszcze o podobnym metalicznym ubarwieniu można spotkać na naszych polskich łąkach lub w lasach, są to jednak inne gatunki. Sternocera mieszka w Azji i jest sporych rozmiarów, może mierzyć nawet 4,5 cm długości. Skrzydła tego owada mają więc całkiem spory rozmiar o wydłużonym kształcie.

Jonas wykorzystuje te barwne osłonki do tworzenia wazonów o różnych kształtach i rozmiarach. Nie jest to łatwa praca, a cały proces wymaga skrupulatności. Podczas klejenia należy dopilnować aby wszystkie osłonki pozostały na swoim miejscu zanim utwardzi się klej. Każdy wazon jest więc wykonany ręcznie z dużą dbałością o szczegóły.

Może się wydawać, że tego rodzaju materiał nie będzie trwały, pokruszy się, z czasem straci swój połysk lub kolor wyblaknie. Nic bardziej mylnego. Skrzydła chrząszcza mają wprawdzie delikatny wygląd, ale są bardzo trwałe: ich zewnętrzna powłoka zawiera chitynę, jeden z najsilniejszych i jednocześnie najlżejszych materiałów na Ziemi, który był używany do wytworzenia obiektów przeznaczonych do stacji kosmicznej Mir.

Pomysł Jonasa na połączenie pasji entomologicznej z florystyką jest bardzo ciekawy, nie jest to jednak pomysł nowy. Skrzydła sternocery wykorzystywane były już kilkaset lat temu w różnych częściach Azji jako element ozdobny w tekstyliach, koszykarstwie i biżuterii. Niektóre z najbardziej imponujących haftów ze skrzydłami chrząszcza pochodzą z Indii, z XVI, XVII i XVIII wieku. Pomysł ten przeszczepiono do wiktoriańskiej Anglii, gdzie skrzydła chrząszcza naszywano na suknie wplatając je w roślinne motywy. Inspiracje te wracają też we współczesnym świecie mody, jak choćby w kolekcji domu mody Alexandra McQueena z 2018 czy innych niezwykłych projektach.

Oglądając jakąkolwiek pracę Jonasa trudno oderwać od niej wzrok. Zagadkowa, łuskowata struktura i opalizujące kolory dają niezwykły efekt. Gdy dowiadujemy się z jakiego materiału została wykonana, praca staje się jeszcze bardziej intrygująca. Zastanawiające jest jednak to, skąd Jonas wziął materiał do jej wykonania. Raczej nikt nie chciałby, aby jakikolwiek chrząszcz został poświęcony w imię sztuki. O to można być spokojnym: artysta korzysta z osłonek martwych już chrząszczy, a więc nie wyrządza im żadnej krzywdy. Niestety jest też druga strona tego medalu. Chrząszcze te, zwłaszcza w Tajlandii, są przysmakiem, a ich barwne osłonki są odpadem w tamtejszej kuchni. Odpadem, który sprzedawany jest jak cekiny do celów dekoracyjnych…